Interview: Stuart Pearson brengt nieuw Dark Americana-album uit, "Mojave"
door Ascendant Magazine
Stuart Pearson is een getalenteerde Dark Americana muzikant en songwriter, oorspronkelijk afkomstig van Long Island. Al van jongs af aan een muziekliefhebber, bracht Stuart de zomers door op de boerderij van zijn grootvader in Winsconsin, luisterend naar iconische muziekartiesten als Johnny Cash, Bobby Gentry en Charlie Rich. Thuis, toen de punkscene van New York opbloeide, ontdekte hij het geluid van de NY Dolls, Television en de Ramones, wat hem naar de Velvet Underground leidde.
De band van Stuart Pearson, genaamd Through The Woods, maakte dermate indruk op de National Academy of Songwriters dat ze hen eind jaren 90 uitriepen tot Band of the Year. Through The Woods had een uniek en eclectisch geluid gecreerd door gebruik te maken van zowel gebruiksvoorwerpen als van instrumenten, zoals fietswielen, strijkgitaren, tuba, klokkenspel, draailier, squeezebox, banjo, wieldoppen, sax en klarinet. De sound van wat men nu Dark Americana zou noemen.
Onlangs heeft Stuart zijn nieuwste album, getiteld “Mojave” uitgebracht op alle digitale streaming platforms. “Mojave” is het tweede deel in een reeks van Dark Americana albums en klinkt moderner dan zijn voorganger, getiteld “Dark Americana: Stories and Songs”.
Doordrenkt van het stoffige Amerikaanse westen heeft “Mojave” iets weg van Tom Waits, Nick Cave en Leonard Cohen, die samen met geesten uit de 19e eeuw in een emmer bij elkaar zijn gesmeten.
“Mojave” klinkt als afbrokkelende verlaten gebouwen die wegrotten langs de kant van de tweebaans snelweg die door Death Valley loopt. Dit zijn murder ballads, liedjes over slechte beslissingen, slechte mensen en vreselijke gevolgen.
“Dark Americana muziek wil dat je de leegtes invult” Stuart Pearson
INTERVIEW
Hallo Stuart! Ik zou graag willen weten wanneer je voor het eerst je passie voor muziek ontdekte.
Stuart: Ik denk dat ik een jaar of zes, zeven was. Mijn vader speelde een beetje piano als er vrienden langskwamen en dat vond ik echt cool. Als kind had ik epilepsie en ik ontdekte dat ik door met een vinger op een toets van de piano te drukken me beter kon concentreren. Het kalmeerde me en stelde me gerust. Toen ik toevallig mijn eerste C majeur drie akkoorden schema speelde dacht ik dat ik de penicilline had ontdekt. Ik zou de wereld gaan veranderen met C-E-G. Hoe kon het dat de mensheid hier tot nu toe niets van afwist?
Kun je je mijn teleurstelling voorstellen toen ik ontdekte dat men hier wel degelijk al van op de hoogte was? Ik deed het enige wat ik kon doen – ik schreef honderden echt, echt verschrikkelijke nummers. Gelukkig zijn mijn songs in de loop van de tijd beter geworden.
Met welke drie woorden zou je jezelf en je muziek het beste kunnen omschrijven?
Stuart: “Severe Tire Damage”. Ken je dat verkeersbord? Stop, geen doorgang of je banden gaan eraan. Ik wil geen muziek maken waar ik later spijt van krijg. Ik wil mezelf niet herhalen of muziek maken die aanvoelt als een compromis. Dat gezegd hebbende, zou ik toch graag een jingle schrijven voor elk “bucket of chicken” bedrijf dat een goede tune nodig heeft. Ik ben een grote fan van kip. Ik denk echter dat Gothic Americana eerder donkerder vlees betreft.
Vertel me over je laatste albumrelease, “Mojave”. Wat was je inspiratiebron?
Stuart: “Mojave” is het tweede Dark American/Gothic Western album (het eerste heet “Stories and Songs”). Ik was net klaar met het eerste album toen de pandemie toesloeg. Hunter (mijn vrouw en schrijfpartner) en ik waren gewend om overal naar toe te reizen, maar toen we middenin de covid paniek eindelijk zo dapper waren om naar buiten te gaan, zijn we naar de woestijn gereden. Death Valley ligt op een paar uur rijden van Los Angeles. Er ligt een absolute uitdaging in het bezoeken van de Mojave en Sonora woestijnen: de natuur wil je daar niet hebben. En die wrijving maakt de mensen die daar toch leven fascinerend. Er zijn een aantal gebieden waar de natuur de mensen uitdaagt met het doel ze uit te schakelen. De zwavelhoudende Salton Sea, de levende spookstad Bombay Beach, de kunstkolonies van East Jesus en West Satan. Dit zijn piepkleine stadjes. Vol zwervers, artiesten, mensen die buiten de maatschappij staan. Die zich wellicht verstoppen voor hun slechte vorige levens. Zij genieten hier van hun geisoleerde bestaan.
De meeste artiesten zeggen dat ze door hun kunst meer over zichzelf hebben geleerd en hun wonden hebben genezen…op welke manier heeft de muziek jou geholpen?
Stuart: Muziek herinnert me er aan dat we zakken vlees zijn, vol met verhalen. Sommige van ons zijn chiquere zakken, misschien gemaakt van een betere kwaliteit leer. Hoe dan ook, uiteindelijk vergaan we allemaal, maar de muziek blijft hangen nadat we zelf mest zijn geworden. Muziek is eeuwig en het weet dat jij dat niet bent. Muziek kijkt naar ons met een zekere mate van medelijden. Als kind bood het me een plek om me te verstoppen. De buurtkinderen hadden instructies gekregen om naar mijn huis te rennen en mijn moeder te roepen zodra ik een epileptische aanval had. Daarom wilde ik soms niet naar buiten; ik geneerde me voor de stuiptrekkingen. Maar ik denk dat ik stiekem wel van de aandacht hield. Waarschijnlijk bracht dit me er toe om op een podium te willen staan – zodat ik alle aandacht terug kreeg, zonder met mijn hoofd op de stoep te hoeven knallen.
Op welke manier zou je willen dat je muziek andere mensen zou helpen?
Stuart: dat is een vreemde vraag. Ik denk dat sommige muziek helemaal geen mensen wil helpen. Het wil je scheef aankijken en je ongemakkelijk doen voelen zodat je niet meer rustig in je stoel zit. Dark America muziek wil dat je de leegtes invult. Je nerveus maken. Niet elke schrijver heeft de eed van Hippocrates gezworen en beloofd de wereld te leren zingen – sommige van ons zijn gewoon kleine rotzakken. Ik heb het geluk gehad om Tom Petty’s twee na laatste optreden in de Hollywood Bowl bij te wonen en het bezorgde me een AHA ! moment. Wanneer ik Petty’s muziek hoor wil ik een rockband beginnen en bier stelen uit een supermarkt. Als ik Bruce Springsteen hoor wil ik betaalbare huizen bouwen. Ik hou van de muziek van beiden evenveel (dat doe ik echt). Volgens mij zijn ze echter op verschillende reacties uit, en bedoelen/bedoelden ze het allebei even goed. En, nogmaals gezegd, IK HOU VAN Springsteen’s muziek – geen hatemail alstjeblieft. We hebben absoluut meer betaalbare huizen nodig.
Hoe beschrijf je zelf je manier van songs schrijven?
Stuart: ik houd heel erg van slechte films. Slecht acteerwerk, slechte scripts, slechte belichting, ik kan er geen genoeg van krijgen. Als ik een echt belachelijke film zie, ga ik vanzelf manieren bedenken hoe ik het zou kunnen verbeteren. Dat is de menselijke natuur – we lossen graag problemen op, toch? En dat problemen willen oplossen zorgt voor geweldig materiaal. Hoe schrijf je een nummer voor een vreselijke film? Maak je een lied dat er de draak mee steekt? NATUURLIJK NIET! Je bent niet harteloos, je schrijft iets vol emotie, steekt een hand uit. Schrijft iets van vitaal belang. Om die arme film te laten weten dat er (wellicht) slechtere films bestaan en dat je in hem gelooft. Songs schrijven werkt op die manier – je probeert altijd pijn te verzachten– van gekwetste gevoelens, van iets wat je eigenlijk zou hebben moeten doen maar niet gedaan hebt. Wat Dark Americana/Gothic Western muziek voor mij doet is dat het me de vrijheid geeft om ondeugend te zijn. Ik heb tegen Hunter gezegd dat ze, wanneer ze een writer’s block krijgt, ze dan maar een tekst over kannibalisme moet schrijven – het is zo een afschuwelijk onderwerp dat het met niets te vergelijken zal zijn.
Wat zijn de eerste artiesten die jou geinspireerd hebben?
Stuart: mijn allereerste invloed was mijn vader die piano speelde als er vrienden langskwamen. Later had mijn oudere broer een rock band die op feesten optrad en dat opende mijn ogen. Daarnaast was de eerste plaat die ik bezat een 45 toeren exemplaar van Disney’s “Lady en de Vagebond”. Wat een geweldig lied. Daar zou ik graag een keer een cover van op willen nemen, hoewel ik denk dat ik de perfectie teniet zou doen met mijn onheilspellende geluid. Daarna ontdekte ik via de televisie de soundtracks van "Exodus” en “Fiddler on the Roof”. Als mijn oudere broer en zus geen platen hadden gehad van de grote hits uit die tijd, zou ik nu waarschijnlijk bekende showtunes zingen op een cruise schip in de Phillippijnen. Godzijdank was daar de Velvet Underground!
Wat is tot nu toe van de songs die je hebt geschreven of opgenomen je favoriet?
Stuart: Ik denk dat de beste manier om dat te beantwoorden is naar “Mojave” te luisteren en je af te vragen in welke richting het volgende album zich zal ontwikkelen. Als je luistert naar “You don’t see me (Jimmy Crack Corn)”, “The Interstate” en “Dragging the Lake (on the day of the dead)”, krijg je al een indruk waar het naar toe zal gaan. Het zal donker worden, en experimenteel, monsters makend van banjo geluiden. Accordions met slecht gedrag. Fiddles die krassen op je auto maken. Ik hoop dat mijn favoriete song op dat album zal staan.
Wat is het volgende grote project van jou dat de wereld tegemoet kan zien?
Stuart: Dat zal het volgende album zijn, voorlopig “Carnivals” geheten. Het gaat klinken als een benauwd podium, verpakt in een slijmerige, zwarte vuilniszak, die raar warm aanvoelt en vreemd ruikt. Ritmes en klanken zullen hier en daar botsen, als een supermarkt na de Kerstdagen. Er zullen echter wel melodieën in zitten en je zult geschokt zijn wanneer je ontdekt dat je opeens mee zit te zingen.
Waar zal je volgende optreden zijn?
Stuart: Ik ben aan het repeteren voor solo-optredens. Vroeger trad ik op met een speelgoed aap met cymbalen, op afstand bedienbaar Kerst speelgoed, een hurdy gurdy en een Slinky spiraal. Deze keer zal het echter donkerder worden – met vooral akoestische gitaar, met een slide en een e-bow. Op dit moment ben ik “Mojave” aan het promoten in de Scandinavische landen en ik hoop dat ik het logistiek voor elkaar kan krijgen om daar over 6-12 maanden een korte serie optredens te gaan doen. Daaraan vooraf zal ik waarschijnlijk op verschillende plekken in Los Angeles opduiken om mensen op te schrikken.
LEES MEER ARTIKELEN EN INTERVIEWS