StereoStickman.com
Rebecca Cullen
Stuart Pearson - Mojave
Als artiest met indrukwekkend poëtische roots en meeslepende muzikale hoogten, heeft Stuart Pearson de afgelopen jaren een groot aantal originele projecten uitgebracht, niet in de laatste plaats het buitengewoon creatieve, donkere Americana-album Mojave.
Vanaf de opener, Like a House with Broken Windows, is de sfeer vertrouwd, de stijl natuurlijk en de teksten boeiend. We hebben het over folk en blues, akoestisch in een volledige band, een vleugje Ben Caplan maar voorlopig een zachtere, meer pop-rock-achtige vocale lead.
Pearson houdt de dingen overal organisch en stijlvol, met kracht van stijl en songwriting die samen de weg wijzen.
Down The Ravine volgt en onmiddellijk worden we omgeleid naar tribale ritmes en industriële kletters voor een eigenzinnig folkverhaal en een scène die je volledig naar binnen lokt.
Theatraal en anders geproduceerd, de stijl varieert om een groove en identiteit te creëren die los staat van de verwachtingen van het publiek, maar die toch intrigeert en hoe dan ook voldoet. Geweldige songwriting, zoals altijd, ongeacht de stijl van elk nummer, en deze specifieke is een gemakkelijk hoogtepunt.
De raspende vocale stijl gaat door, een beetje Tom Waits-achtig in zijn beklijvende aantrekkingskracht, en Dragging The Lake (op de dag van de doden) is een mooi voorbeeld van zowel ambient sound-design als melodische kracht die zich verenigt te midden van deze eigenschap.
Andere opvallende kenmerken zijn de onmiddellijk hypnotiserende muzikaliteit en vocale diepte van een kortlijnig, met beelden beladen en pakkend Are They Digging Your Grave (of graven ze de mijne?). Een absolute knaller van een anthem, klaar om een deel van de soundtrack te leveren voor een nieuwe Sons Of Anarchy spin-off; een persoonlijke favoriet vanwege zijn zelfverzekerde en gedenkwaardige vastberadenheid.
De punkrock-knie-energie en didgeridoo-stijlen van The Interstate geven de kamer ook snel energie en smeekt je om er live getuige van te zijn. Dan daarentegen, verlicht een delicate vocale functie van Hunter Lowry de poëtische aantrekkingskracht en vreemd zalige melancholie van One Cut.
De atmosferische uitgestrektheid en ziel van een met tussenpozen besmettelijke You Never Really Know is ook briljant origineel en behoorlijk diepgaand in zijn provocerende en boeiende gevoel van ruimte en gewicht gecombineerd. Tomorrow's Gonna Hunt You Down is ook een niet te missen hoogtepunt, maar eigenlijk zit er geen slecht nummer in.
Door de hele catalogus heen, van chaotische strijkers en tribale drums tot het eenvoudige tokkelen en het vingerplukkende akoestische gitaargeluid, is de muziek even eclectisch als de schrijfwijze contemplatief, verontrustend en slim is.
Ongetwijfeld een songwriter die het waard is om te weten, een indie-juweeltje met een professionele en consequent vaardige benadering van artistiek arrangeren en schrijven. Ook het ontdekken waard is het album Stories and Songs.
READ MORE ARTICLES AND INTERVIEWS