Een interview met Stuart Pearson
door The Sounds Will not Stop
Een geweldige nieuwe volledige albumrelease van Stuart Pearson geeft een diepgaande en gruizige vorm van verhalen vertellen die een scala aan uitstekende instrumentatie en filmische tonaliteit met zich meebrengt die impactvol en enigszins griezelig is.
Het Mojave-album is een prachtige reeks texturen en is gebouwd met zo'n branie en karakter dat het je er helemaal in trekt en op de best mogelijke manier onder je huid kruipt. De plaat wenkt Tom Waits en Nick Cave terwijl nummers worden uitgevoerd met een diepe en beklijvende zang en veel stampen, klappen, 12-snarige gitaren en deze ondertoon van een oude westernfilm.
Er zijn overal experimentele geluiden op deze plaat en het is des te verslavender. Liedjes overspoelen je en verrassen je bij elke beurt. Tremolo-gitaarhaken en de levendig beschrijvende teksten die afbeeldingen, plaatsen, situaties en meer schilderen.
Dit album kan je echt helemaal naar een andere plek brengen en het is lang geleden dat je iets hebt meegemaakt dat echt zo meeslepend is. Je kunt de liefde voor het vak echt horen, want het straalt overal uit op elk nummer in elke noot. Het is heel gemakkelijk om je te laten meeslepen in de sfeer van deze release en het is ook leuk om het te laten gebeuren. Met de release van zo'n diepgaand album wilden we met Pearson gaan zitten om erachter te komen waar dit allemaal vandaan kwam en wat de toekomst kan zijn. Dit is wat er is gebeurd.
TSWS: Oké, laten we beginnen met het Mojave-album. Het album heeft zo'n geweldige alternatieve scherpte dat het behoorlijk verslavend maakte! Waar komt deze plaat vandaan?
Blij dat je het leuk vindt! "Mojave" is de tweede in een reeks Dark Americana/Gothic Western-albums (we werken nu aan een derde deel). Hunter en ik brengen veel tijd door in de woestijn (deze week zijn we in de woestijnen van Nevada buiten Las Vegas om nieuwe beelden op te nemen voor meer video's). "Mojave" is een poging om de scherven van de beschaving te begrijpen die nog steeds bestaan in de woestijnen van Zuid-Californië. Er zijn kleine stadjes, niet meer bevolkt dan een buurt en ze zijn in verval. En je kunt het niet helpen, maar vraag je af wat die mensen doen. Hoe zij hun leven doorbrengen. Er zijn plaatsen zoals Pearsonville (geen familie) - een oud klein stadje dat vroeger een racebaan had en een stadje van ongeveer een paar duizend mensen. Nu is het aantal inwoners rond de 11. Het enige dat overblijft is een 6 meter hoge glasvezeldame die reclame maakte voor banden, er is een benzinestation, een zeer griezelig autokerkhof achter prikkeldraad, enkele tientallen oude vernietigde auto's en vreemd genoeg, een schone, liefdevol geplaatste astrofurf speeltuin met schommels en een kooi. Waarom? Wie weet? Geen mens te zien. Dan is er East Jesus en West Satan - twee kunstkolonies waar kunstenaars, zwervers en "opzettelijk onbekenden" leven zonder stromend water, geen elektriciteit, geen politie, volledig van het elektriciteitsnet. Iedereen heeft een pistool. Het is een gevaarlijke plek. Maar er is iets dat mensen aantrekt. Dan is er Bombay Beach - een oude badplaats naast de Salton Sea die in puin ligt terwijl de zee vogels en vissen vergiftigt met zwavel. Sommige mensen wonen er nog steeds, terwijl de meeste huizen verlaten zijn. Er hangt een dreigend 'in het moment'-gevoel in het gebied. Het is heel levendig, bijna tegen zijn wil - dat is wat ik probeer vast te leggen in "Mojave".
TSWS: Wie zijn enkele van je grootste muzikale invloeden?
Het is een vrij groot bereik. Alles van Cab Calloway tot Leonard Cohen tot Neil Diamond, van Bowie tot the Kinks, tot Johnny Cash tot oude Disney 45's tot doo wop-platen tot Nick Cave tot Stephen Foster tot Tom Waits tot oude tv-showthema's tot David Lynch. Ik mis muziek die werd gespeeld door middelmatige geluidssystemen. Echt vinyl dat wordt bekrast door een naald en vervolgens via verouderde draden wordt verzonden naar een over-the-air AM-radio die het vervolgens in een dreunende luidspreker in de achterruit van een opa's vierdeurs auto uit 1968 ter grootte van een tyrannosaurus schiet. Al die vernedering van het originele geluid creëerde zo'n prachtig podium - het gaf zoveel theater en mysterie aan waar je naar aan het luisteren was. Je kon de zachtste geluiden niet helemaal horen vanwege de krassen, mechanische geluiden, atmosferische onderbrekingen, je opa die tegen je schreeuwde, bijna alsof de muziek NIET wilde dat je in het geheim was. De helderheid van digitaal geluid kan opwindend zijn, maar je verliest al die afstand. Er is niets om na te streven. Oude Motown-platen klinken gewoon niet zo monumentaal nu ze gedigitaliseerd zijn. De fantomen zijn weg.
TSWS: Dus hoe is dit eigenlijk allemaal voor jou begonnen? Wanneer ben je verliefd geworden op het maken van muziek?
Mijn vader speelde een beetje piano als vrienden langskwamen en dat raakte me. Ook was ik als kind ziek en het spelen van noten op zijn piano zou me helpen me te concentreren. Toen ik ontdekte dat je verschillende noten kon vasthouden die van elkaar LIEFDE waren, was ik verslaafd. Mijn broer had een plaatselijke band en hij speelde gitaar en dat was ook het spannendste. Ik schreef honderden en honderden van de slechtste liedjes die de mensheid ooit had moeten doorstaan. Serieus de aften van slechte songwriting. Het is alleen door het geduld en de liefde van mijn moeder dat ze me niet met een kussen heeft verstikt. Wat de donkere americana / western-goth-dingen betreft, heb ik altijd een fascinatie gehad voor de dood en dat portaal waar we allemaal doorheen gaan. Ik verdronk toen ik 15 was - het hele hart stopte, het verlaten van het lichaam. Ik was een paar minuten weg. Sindsdien wil ik dat dunne membraan onderzoeken dat ons scheidt van oma en Elvis. Donkere Americana kietelt die kin met lange, scherpe vingernagels.
TSWS: Wat biedt de toekomst voor jou als artiest?
Meer liedjes! Meer video's. Ik probeer donkere, gevaarlijkere geluiden te vinden. Mensen dat 'okey'-gevoel geven. Het volgende album zal donkerder en luidruchtiger zijn - veel rammelende en krassende geluiden. Onheilspellende dingen. Stuk speelgoed apen die cimbalen spelen.
TSWS: Wat inspireert je om een nummer te schrijven?
Ik zoek, indien mogelijk, naar ideeën die mensen nog niet eerder hebben aangeraakt in een nummer. Dat is moeilijk! Mensen zijn behoorlijk gestoord. Dus ik doe alsof ik naar een film kijk en kijk wat voor soort nummer eruit komt als soundtrack. Sommige nummers komen gewoon op en kloppen zwak op de deur, zoals een padvindster die koekjes verkoopt. Dan kloppen sommige liedjes hard op de deur, zoals de moeder van die padvindster die eist betaald te worden voor die koekjes. Dan zijn sommigen als de vader die in de auto wacht, toetert, wensend dat Gladys en de jongen gewoon terug in de verdomde auto zouden stappen en dit hele verdomde ding voorbij zouden zijn.
TSWS: Wat doe je als je NIET aan muziek werkt?
Dat is moeilijk te zeggen. Ik heb wat ik 'radiobrein' noem - er speelt altijd iets in mijn hoofd zoals een soundtrack - het stopt niet. Ik krijg maar 5-6 uur slaap per nacht - het maakt me wakker en is DAAR als ik opsta. Non-stop. Ik vind het echter niet erg. Daaruit komen enkele nummers voort. Buiten muziek onderzoek ik veel oude beschavingen, vooral de Egyptische geschiedenis. En lees wat ik kan vinden over vroeg 20e-eeuwse Europese kunst. Ik ben erg nerd wat dat betreft.
TSWS: Naar wie luister je nu?
Als we diep in de woestijn zijn, zoals we nu zijn, vind ik het leuk om elk radiosignaal te vinden en te luisteren naar wat er binnenkomt. Soms is het landelijke radio, soms religieuze programma's, soms iets in het Spaans. Het is als de soundtrack van de woestijn - het draagt bij aan het bruine stof om ons heen. Ik predik niet tot een bepaalde religie - dat is aan de persoon die op zoek is naar iets dat die gaten opvult. Als het signaal slecht is en de dingen komen wazig en vervormd binnen, nog beter. Het is de sonische enscenering die ik leuk vind.
TSWS: Denk je na over live optredens?
Ja. Ik heb de twee Dark Americana-albums aangepast voor solo-optredens met wat eigenaardigheden. Uiteindelijk zal ik meer muzikanten toevoegen, zodra het budget het toelaat. Uiteindelijk, hopelijk tegen het einde van dit jaar, zullen we enkele Europese steden bezoeken die tot nu toe steun hebben verleend. Aangezien ik geen standaard dansmuziek maak, moet ik denken in termen van wat zich zal vertalen naar het hagedissenbrein van het grote publiek. Dark Americana / Western Goth is een zeer "visueel" genre met alle paarden, galgen en branie, dus ik probeer te denken in termen van hoe David Lynch een cowboy-saloon-vechtpartij midden in een Bollywood-film zou regisseren.
TSWS: Heb je een thuisstudio waar je je spullen bijhoudt?
Ja. Ik volg tot nu toe alles zelf, behalve de vrouwelijke vocalen. Mijn studio heet "De Hut". Het heeft rieten omheiningen van boven naar beneden, een paar palmbomen van 7 voet, geluidsschotten en een heleboel apparatuur. Het is zeker een mannenhol, maar ik breng de meeste van mijn wakkere uren daar door, dus het is mijn eiland weg van huis. Thuis.
TSWS: Dit album lijkt een grote onderneming. Wat voor advies heb je voor andere opkomende artiesten die er zijn?
Leen nooit geld aan een muzikant. Alles op papier zetten en ondertekenen. Overweeg de financiële vrijheid die wordt geboden door een veelbelovende carrière in het beheer van supermarkten. Zorg ervoor dat je NOOIT de slimste persoon in de kamer bent. Zorg ervoor dat je NOOIT de domste persoon in de kamer bent. Onthoud dat het JOUW universum is, maar jij bent er niet de belangrijkste persoon in. Een kat aaien. Twijfel nooit aan een compliment.
TSWS: Voordat we gaan, wat zou je willen zeggen tegen fans van de muziek?
Raak er helemaal door geobsedeerd totdat je niet meer kunt eten of slapen, tenzij je drie keer achter elkaar naar "Mojave" luistert. Zorg ervoor dat je vrienden er net zo geobsedeerd door raken als jij. Vertel het aan iedereen die je tegenkomt in de supermarkt, het postkantoor, de dokterspraktijk, overal. Als mensen je vertellen om het uit te zetten, DRAAI HET DAN OP. En drink en rijd alstublieft verantwoord.