"American Gothic" een exclusief interview
door Illustrate Magazine
"Dark Americana 2: Mojave", het tweede deel in een reeks over Amerika dat verkeerd afliep, is de meest recente albumrelease van Stuart Pearson. Vergeleken met het vorige album ("Dark Americana: Stories and Songs") is het doordrenkt van meer hedendaagse Americana, maar het bevat nog steeds folkloristische fluisteringen en waarschuwingen van een eeuw geleden. Er zijn vleugjes Leonard Cohen, Nick Cave en Tom Waits vermengd met geesten uit de jaren 1800. Deze liedjes over slechte keuzes, slechte mensen en slechte uitkomsten zijn murder ballads. "Dark Americana: Stories and Songs" werd eerder uitgebracht door Hollywood Trax en Manhattan Production Music. De Amerikaanse Mythos van Andrew Wyeth en Edward Hopper worden in deze collectie gecombineerd tot onheilspellende en duistere beelden. Het zit vol met weemoedige fiddle, banjo, dulcimer en tremelo gitaar. Een onheilspellende bariton wordt omlijst door kletterend metaal en voetstappen in een psychedelische mix van bluegrass, country folk en film noir ballads. Een roestig geluid dat spookt en verontrust. Na "Mojave", en "Stories and Songs" werd op 29 juli de single "Devil Whammy" uitgebracht via alle streamingdiensten. Dit is de derde single van wat zijn derde Dark Americana album zal worden, voorlopig genaamd "American Gothic". Een krachtige "4 on the floor"-beat, pedal steel gitaar, een lage, diepe stem en een rechttoe rechtaan, memorabele hook doen je vaag denken aan de Velvet Underground. Natuurlijk is het een dansnummer over de duivel die iemand bezit! Check de single "Devil Whammy:" en het exclusieve interview hieronder:
1. Ik weet dat je aan je nieuwe album "Dark Americana: American Gothic". Je laatste twee albums waren getiteld "Dark Americana: Stories and Songs" en "Dark Americana: Mojave". Wat is "Dark Americana"?
STUART PEARSON: Dark Americana is een soort donkere kant van de Amerikaanse Droom. Het zit ergens tussen slecht en minder slecht in. Er is meestal ergens een moord en elke dag is het Halloween. Veel gepraat over graven en drinken. Het zijn goedbedoelde geesten die in je hutkoffer aan de rand van je bed wonen. Het is dat rare gevoel dat er net iets tegen je aan schuurt, maar dat er niets is. Denk aan Willie Nelson als een Chuckey pop. Of Johnny Cash als... nou ja, Johnny Cash.
2. Je nieuwe nummer "3 Feet From A Vein (Seldom Seen Slim)" wordt op 9 september uitgebracht op alle streamingdiensten. Wat kun je ons erover vertellen?
STUART PEARSON: Het is het laatste nummer van "American Gothic". "3 Feet From A Vein" is losjes gebaseerd op een waargebeurd personage genaamd Seldom Seen Slim, die een legendarische goudzoeker was in Nevada. Hij leefde 50 jaar lang alleen in een spookstad, gravend in de verlaten zilvermijn van Ballarat. Eens per maand reed hij 30 mijl om voorraden te halen - water, benzine voor zijn auto, voedsel en tabak. Hij nam een paar keer per jaar een bad en hield van zijn leven. Er is iets vreemds inspirerend aan hem; hij maakte deze keuze voor extreme eenzaamheid die jij en ik onaanvaardbaar zouden vinden. Het lied gaat over het moment dat hij overgaat naar de volgende wereld, met engelen aan zijn bed. Het lied geeft je een goed idee van hoe American Gothic zal klinken - licht gedrogeerd, licht bovennatuurlijk.
3. Het eerste album "Stories and Songs" had een bijna lysergisch-country tintje. Je laatste album "Mojave" klonk moderner en leek gericht op het verval en de dreiging in de woestijnsteden van Californië. Wordt "American Gothic" meer van hetzelfde? Tot nu toe heb je "Where Are You", "Devil Whammy" en "We Are The Falling Rain" van American Gothic uitgebracht en die verschillen allemaal nogal van elkaar. Is er een thema voor het nieuwe album?
STUART PEARSON: Nou, ja, er is een thema, ik denk dat je het "Amerika onder de volle maan" zou kunnen noemen, hoewel het zich steeds verder ontwikkelt. De VS wordt gek. Snel. Aanvankelijk wilde ik dat benaderen door een album te maken met carnavalsliedjes en de mensen die leven en werken in reizende carnavals/circussen. Zo ontstond "Where Are You". Het heeft een griezelige caliope in het midden van een echt verontrustende tekst geschreven door mijn vrouw en partner Hunter Lowry. Het begon als een hoorngedreven staccato wals, zoals die oude Screaming Jay Hawkins song "I Put A Spell On You", toen liet Hunter me de drums en hoorns tevoorschijn halen en boem! Het nummer was klaar. Dan kwam "We Are The Falling Rain" voort uit een oud idee dat ik had van 6 of 7 jaar geleden en een echt strijdlustige tekst viel uit me over de goedgelovige, boze onderbuik van Amerika. Het heeft geweldige fiddle gespeeld door Dan Hamilton in Nashville. Hij laat het nummer echt zweven. Helaas was de versie die ik uitbracht een beetje halfbakken, dus de uiteindelijke versie op het album zal heel anders klinken. Toen kwam "Devil Whammy" uit het niets. Hunter zei iets over iets en toen ze de zin "double whammy" uitsprak, dacht ik dat ze "Devil Whammy" zei en het ding was geschreven in ongeveer 20 minuten (wat wel blijkt). Het is dom, maar het is graag dom. Het is leuk om voor de verandering eens iets luchtigs te doen, ook al gaat het over dansen met de duivel.
4. Wat is uw visie op de rol en functie van muziek als politiek, cultureel, spiritueel en/of sociaal vehikel - en probeert u een van deze thema's in uw werk te raken, of bent u puur geïnteresseerd in muziek als uiting van technisch kunstenaarschap, persoonlijk verhaal en vermaak?
STUART PEARSON: Muziek raakt het hagedissenbrein in ons hoofd, dus het sijpelt in alles wat we doen. Het raakt de politiek omdat muziek in de kern een tweedehands autoverkoper is. Het zet je ertoe aan je vuisten te heffen, met een vreemde te dansen of te beloven dat je nooit meer...*dat* zult doen (vul dat zelf maar in). Cultuur heeft altijd muziek om zich heen, religie ook. Ik denk dat muziek misschien wel de oerkracht van de samenleving is - verschillende dieren maken geluiden, tsjilpen, blaffen om te communiceren. Bij mensen, ook al kunnen we woorden vormen (niet zeker of dat een goede zaak is) kiezen we er toch voor om ons te binden door middel van muziek. Het is de ware universele bloedgroep.
Muziek is als een schilderij. Het kan decoratief zijn, of het kan iets ontroerends zijn. Er is niets mis met beide keuzes. Er zijn liedjes die je boven je open haard wilt uitstallen en er zijn liedjes die je wilt gebruiken als een wapen. Het is aan de luisteraar, die dan de ultieme muzikant wordt. Een pijp is alleen nuttig als je iemand hebt die ermee schiet. Als een jodelaar in het bos valt, maakt hij dan geluid als er niemand is om het te horen?
Een van onze katten huilt en jankt als ik hem niet in mijn studio laat. Eerst is het een standaard kattengehuil. Dan begint hij muzikale kreten te maken - de kreten gaan op en neer in toonhoogte, allemaal verschillende variaties totdat ik het eindelijk opgeef en hem binnenlaat. Het is opzettelijk; hij "bewerkt de kamer". Het is fascinerend om getuige te zijn van de evolutie van een kat in real time.
5. Heeft u het gevoel dat uw muziek u evenveel voldoening geeft als de hoeveelheid werk die u erin steekt, of verwacht u iets meer, of anders in de toekomst?
STUART PEARSON: Als je muziek maakt met als enige doel er iets voor terug te krijgen, moet je een opwindende carrière in fastfoodmanagement nastreven. Schrijvers moeten schrijven. Zangers moeten zingen. Banjospelers moeten banjo spelen, ongeacht de menselijke tol. Na de nucleaire ontploffing, zullen alleen een gitarist en kakkerlakken overblijven. En de kakkerlakken zullen voortdurend vragen of de gitarist weet hoe hij "Hotel California" moet spelen. Dus het gaat er niet echt om te meten wat je terugkrijgt van muziek maken. Geld is leuk. Maar het gaat erom dat je een nummer afmaakt en dan op zoek gaat naar het volgende. DAT is de beloning.
6. Kunt u uw creatieve processen beschrijven? Hoe begin je meestal, en hoe ga je te werk om ideeën om te zetten in een voltooid nummer? Begin je meestal met een melodie, een beat of een verhaal in je hoofd? En werk je daarbij samen met anderen?
STUART PEARSON: Mijn normale proces is een beetje ongewoon. Ik denk na over de video waarover ik een liedje wil schrijven en maak wat mentale aantekeningen. Dan denk ik aan een kleur waarop ik wil reageren - ik weet dat dat waarschijnlijk niet veel zin heeft. Ik ben visueel ingesteld - ik zie kleuren als ik muziek hoor of schrijf die me raakt. Soms luister ik naar een liedje en het gaat naar een plek waarvan ik denk "gaaaaah... dat is jammer" en dan begin ik het te herschrijven. Tijdens het opnameproces verdwijnt dan (hopelijk) elk restje van het oorspronkelijke liedje.
Mijn vrouw/partner Hunter is mijn medewerkster. Zij begon liedjes te schrijven toen we elkaar ontmoetten. Ze is uitgegroeid tot een echt goede songwriter. Ik dwong haar ertoe toen we het hof begonnen te maken - ik dacht dat het een manier was om haar terug te laten komen! Soms twijfelt ze aan zichzelf en dan citeer ik een paar van haar eigen geweldige teksten. Ik denk dat alle schrijvers aan zichzelf twijfelen. Ze doet me denken aan toen ik begon met liedjes schrijven. Alleen kostte het me ongeveer 400 liedjes om eindelijk een goede te schrijven. Zij deed het na een paar pogingen!
7. Voor de meeste artiesten wordt originaliteit eerst voorafgegaan door een fase van leren en, vaak, het imiteren van anderen. Hoe was dit voor jou? Hoe zou u uw eigen ontwikkeling als artiest en muziekmaker beschrijven, en de overgang naar uw eigen stijl, die bekend staat als Dark Americana?
STUART PEARSON: Nou, ik schrijf al liedjes sinds mijn twaalfde. Ik heb een vreemde relatie met muzieknoten en akkoorden. Als kind had ik epilepsie en ik denk dat de medicatie die ik kreeg mijn hersenen opnieuw bedraadde. Een noot kan een kleur hebben. Een akkoord kan eruit zien als een regenboog of een emmer wervelende modder. Ik kan er doorheen kijken - het is heel doorzichtig, maar het is er - een soort seltzer met een smaakje. Dus toen ik op de familiepiano begon te slaan, was dat voor mij een kleine psychedelische ervaring. Gelukkig leken akkoorden me erg mooi, anders had ik een Stockhausen kunnen worden. Eigenlijk had dat geweldig kunnen zijn. Verdomme. Ach ja.
Toen ik van New York naar Californië verhuisde, begon ik serieuzer te schrijven en probeerde ik verschillende concepten te vinden om over te schrijven, in plaats van alleen maar liefdesliedjes. De meeste mensen weten dit niet, maar er zijn maar drie mensen die liefdesliedjes schrijven. En ze hebben het heel erg druk.
Ik wist het toen nog niet, maar in 1996 had ik een band genaamd "Through the Woods" die Dark Americana muziek speelde. We waren vreemd - de band had 4 of 5 leden (die steeds wisselden) en we speelden 19 instrumenten op het podium. We waren een modern alt-folk ding, maar mijn teksten werden behoorlijk onconventioneel. Seriemoordenaars, kermismensen, moordachtige dingen.
Jaren nadat TTW uit elkaar ging, ging ik op zoek naar een nieuwe richting. Ik bracht een hardrock/punkachtig album uit, ik recreëerde radio-uitzendingen uit 1968 en 1983, ik schreef en ensceneerde een improvisatiemusical in Los Angeles (een zeer korte run - wat een snelle manier om geld te verliezen!) en ik had niet echt het gevoel dat ik door dit alles mijn thuisbasis had gevonden. Toen vroeg Manhattan Production Music/ Hollywood Trax me om een album met Dark Americana muziek te schrijven nadat ze mijn nummer "Rise and Fall" hadden gehoord (het staat op het "Stories and Songs" album) en het klikte. Dus de cirkel is rond met de Dark Americana serie.
8. Dus is "American Gothic" een samenvatting van je reis door Dark Americana? Is dit de laatste van de serie? Wat gaat u hierna uitbrengen?
STUART PEARSON: Ik denk niet dat dit het einde zal zijn van de Dark Americana serie, hoewel dingen meestal in "drieën" werken in de natuur. Three Little Pigs, Three Stooges, drie puntjes na het gebruik van het woord "etc"... Ik moet zien hoe compleet "American Gothic" is - als er nog iets te zeggen valt. Het wordt hier en daar donker, zelfs voor mij. Er zal wat western goth spul zijn, wat feedback, wat rammelende gitaren, allemaal samengeperst met accordeon, banjo, dulcimer. Ik gebruik misschien mijn speelgoed aap drummer op een track. Hij was mijn drummer toen ik in koffiehuizen in Zuid-Californië speelde. Het verdomde ding werkt nog steeds na minstens 500 optredens! Carlos is een trooper.
Ik ben van plan om elke 4-6 weken een nieuw nummer van American Gothic uit te brengen totdat het klaar is. Als iemand geïnteresseerd is, kan hij de voortgang volgen op mijn website www.stuartpearsonmusic.com. Ik update het wanneer er aan een nieuw nummer wordt gewerkt. De volgende release zal waarschijnlijk "Miracle Water" zijn, over een Amerikaanse predikant met een merchandising. Maar het zou ook "Runaway Girl" kunnen zijn, waar ik twee dagen geleden aan begonnen ben. Er is een lied genaamd "Coming Together (While Falling Apart) dat tegelijkertijd in drie toonaarden en drie maatsoorten staat - het klinkt verwarrend, ik weet het. Het is verwarrend. Maar het werkt.
9. Wat is het moeilijkste dat u tot nu toe in uw leven of muziekcarrière heeft moeten doorstaan?
STUART PEARSON: Mezelf eraan herinneren dat succes wordt afgemeten aan hoe je je voelt over het werk dat je produceert - niet aan het feitelijke resultaat van dat werk. Wetende dat ik ergens in de toekomst mijn laatste nummer zal hebben geschreven. Ik zal op dat moment waarschijnlijk niet weten dat het mijn laatste nummer is. Zou het niet vreselijk zijn als je wist dat een liedje het laatste was dat je ooit zou schrijven? Jeebus Crepes, dat zou hartverscheurend zijn.
10. Wat zou je juist beschouwen als een succesvol, trots of belangrijk punt in je leven of muziekcarrière tot nu toe?
STUART PEARSON: Ik denk dat ik het meest trots ben op het feit dat ik zelfs na al die jaren muziek blijf maken. En het lijkt steeds beter en avontuurlijker te worden. Tenminste voor mij. Niemand gooit meer rotte groenten naar me, dus dat is een goed teken.
Trouwens, over seltzer met een smaakje gesproken - Hunter las ergens een commentaar dat het beschreef als "televisiestilte drinken terwijl iemand naast je de naam van een vrucht roept". Daar hou ik van.
Lees verder Illustreer de website van Magazine