Stuart Pearson — Mojave
door Mark Suppanz - De grote overname
Hoewel multi-instrumentalist Pearson op Long Island is opgegroeid en nu vanuit Los Angeles opereert, heeft zijn zelfbenoemde 'donkere Americana' waarschijnlijk wortel geschoten tijdens de frequente zomervakanties van zijn familie naar de boerderij van zijn grootvader in Wisconsin, waar countryartiesten als Johnny Cash, Bobbie Gentry en Charlie Rich - muziek die volgens hem "roestig en vol onkruid klonk", werd regelmatig gespeeld. Vooruitkijkend naar 2020, bracht zijn solodebuut-LP Dark Americana: Stories and Songs vaak denken aan de desolate, spookachtige gothic country en noirish folk van The Handsome Family, vooral het boeiende True Detective seizoen één openingsthema van die band, "Far From Any Road .” De expressieve, mysterieuze stem van Pearson doet zelfs denken aan Brett Sparks van The Handsome Family, terwijl hij ook wisselt tussen een diepe, onheilspellende Nick Cave-achtige bariton en een rasperige, ordinaire Tom Waits-oproepende grom. Maar hoewel dit vervolgalbum qua stemming en stijl lijkt op zijn voorganger, voelt het ambitieuzer en uitgebreider qua reikwijdte, met ingewikkelde arrangementen die de ruime, suggestieve spaghettiwestern-soundtracks van Ennio Morricone oproepen uit films als A Fistful of Dollars en The Good, the Bad en de lelijke.
Wat Mojave verder onderscheidt, is dat elk nummer een gevarieerd, eclectisch scala aan instrumenten bevat, die Pearson allemaal zelf bespeelt, maar hij klinkt nooit overdreven of amateuristisch op een van hen. (Dat virtuoze muzikale vermogen gaat terug op zijn vorige band uit de jaren 90 Through the Woods, een vijftal dat 19 instrumenten op het podium zou gebruiken, evenals zijn latere solo-restaurant- en koffiehuisoptredens in LA, waardoor hij dingen als Slinkys speelde , op afstand bestuurbaar speelgoed, accordeon, draailier en een bekken-spelende speelgoedaap genaamd Carlos!) Bijvoorbeeld, de opening "Mack the Knife" - getinte "Like a House with Broken Windows" maakt gebruik van twangy mandoline, huilend pedaalstaal , clippity-clop percussie en gehuil als blaffende wolven; de "Bang a Gong"-tinted "Down the Ravine" gebruikt potten, pannen, fotolijsten, een badkuip en "grote decoratieve stokken" om zijn ordinaire , rammelend pandemonium; het gruwelijke moordballad/kampvuurverhaal "Dragging the Lake (On the Day of the Dead)" past treurige trombone en vermoeide mondharmonica toe om het groeiende gevoel van angst te vergroten; en de galopperende "The Interstate" combineert een dreunende didgeridoo en zoemende kaakharp om het nummer een gespannen, verontrustende sfeer te geven. Elders heeft "Are They Digging Your Grave (Or Are They Digging Mine?)" een klotsend ritme als een gevangenisketenbende, bedekt met resonerende vellen banjo, Portugese guitarra en hakkebord, terwijl "You Don't See Me (Jimmy Crack Corn)” is doorspekt met funky, soulvolle hoorngeblaat, doordringende vioolstrijking en Pearson's trillende, schuurpapiervocalen.
De laatste drie nummers bevatten de meest volle, filmische orkestratie van het album, elk versterkt door lenige, vegende strijkers. "You Never Really Know" is een swingjazz-geïnspireerde wals met drumbeats met paukensmaak, "Tomorrow's Gonna Hunt You Down" is een door footstomp/handclap aangedreven moerasblues-klaagzang en "Dance Skeletons Dance" is een dynamische, winderige Morricone-geïnspireerd volkslied met klikkende, castagnetten-simulerende botten die een Spaans flamenco-gevoel geven; op alle drie zingt Pearson in een lage, onheilspellende croon die herinnert aan de basstem van Thurl Ravenscroft op "You're a Mean One, Mr. Grinch." Afronding van het album is "One Cut", een verleidelijke, spirituele country-folk deuntje gezongen door Pearson's schrijfpartner op vier nummers, de hese stem Hunter Lowry. Alleen vergezeld van zijn spaarzame, rinkelende akoestiek, is het een mooi maar verontrustend slaapliedje over een gekwelde, door schuld geteisterde echtgenoot die overweegt haar leven te beëindigen om de ziel van haar minnaar te redden. Hoewel Mojave zulke sombere strijd van een lang vergeten, vervallen regio verbeeldt, geven Pearsons levendige, authentieke woorden en muziek ze een levend en tijdloos gevoel.
lees verder De Grote Overname